Erik Franssen wint Nikon Theaterfotografieprijs
Erik Franssen heeft met een fotoserie van onze voorstelling Oma, mag ik mijn pop terug? de Nikon Theaterfotografie Prijs 2016 gewonnen. Hij kreeg de prijs gisteren uitgereikt tijdens het Nederlands Theater Festival in Amsterdam.
De jury vond de foto’s technisch misschien niet de sterkste, maar ze raakten de jury ‘diep en tot recht in het hart’: “De foto’s ontroerden vanaf de eerste aanblik en veroorzaakten liefde op het eerste gezicht, dankzij de heldere vastlegging van wat de regisseur en de acteurs blijkbaar beoogden.” Ook noemde de jury de opdracht voor Erik een ‘dubbele uitdaging’, aangezien een foto sowieso al een stilstaand, levenloos beeld is, maar de poppen daarnaast ook nog eens dode objecten zijn. Om die reden prijst de jury des te meer de levendigheid van de foto’s.
Erik zei het volgende over de samenwerking met Gnaffel: “Alle lof uit dit rapport is wat mij betreft in de eerste plaats voor Elout Hol, artistiek leider en oprichter van Gnaffel. Hij geeft de poppen fenomenaal vorm, hij regisseert zelf en speelt soms ook zelf nog. Hij heeft het poppentheater in Nederland groot gemaakt. In de tweede plaats is de lof voor de poppenspelers, bijvoorbeeld Mark Haayema in deze voorstelling. Mark weet de pop als geen ander de dynamiek van zijn eigen lijf mee te geven. Pop en acteur moeten namelijk exact dezelfde energie uitstralen. Als de pop sip kijkt en de acteur lacht, dan zal zo’n pop nooit levend worden.”
Naast Erik waren fotografen Joris-Jan Bos, Fred Debrock en Kurt Van der Elst (met 2 series) genomineerd. Bekijk hier de winnende fotoserie van Erik Franssen. Alle genomineerde foto’s worden tijdens het Nederlands Theater Festival (t/m 11 september) ook geëxposeerd in de Stadsschouwburg Amsterdam. Lees hier een artikel over de winst in het NRC.
Oma, mag ik mijn pop terug? is dit najaar opnieuw te zien in de theaters. De speellijst is hier te vinden.
Andere quotes uit het juryrapport:
“Bij de discussies over de genomineerden, toverde deze uiteindelijk winnende serie elke keer een bijna kinderlijk gelukkige glimlach op alle gezichten.”
“Dit zijn foto’s waardoor je denkt, ‘hier wil ik naar toe’. Dit maakt mij nieuwsgierig naar het verhaal, naar de emotie en de ervaring die je louter live in het theater kan beleven. Dit zijn foto’s waardoor je baalt dat je de voorstelling gemist hebt… Natuurlijk is dat een verdienste van de voorstelling. En heeft de fotograaf geluk met het materiaal dat de makers hem bieden. Maar als hij die waarde kan overbrengen, dan heeft de fotograaf zijn taak uitstekend volbracht.”
“Bij een poppenvoorstelling is de fotograaf nog meer afhankelijk van de makers en van de spelers. Als zij de voorstelling laten ademen, de poppen leven inblazen en zichzelf doen vergeten waardoor je louter nog naar poppen kijkt en niet meer naar degene die hen beweegt… dan krijg je als fotograaf natuurlijk een cadeautje maar dan nog moet je jouw foto laten spreken… en dat, dat is Erik Franssen gelukt.”
